Κανένας δεν είναι τέλειος. Εύκολο να το λες. Για καν το πράξη όμως…για καν το! Διότι αγάπη μου η τελειότητα είναι μια μορφή ατέλειας. Είναι το εισιτήριο του ανήκει στην ανθρώπινη φύση! Είναι το αγκάθι στο πανέμορφο τριαντάφυλλο! Είναι η σκοτεινιά στο άπλετο φως! Αγαπάμε με όρους τελειότητας ενώ ο θάνατος μας περιμένει κάπου στο δρόμο. Απροειδοποίητα.

Ποια τελειότητα! Η τέλεια φύση που διασφαλίζει την ύπαρξη, τελειώνει με την ατελή λειτουργία των ζωτικών οργάνων μας! Με ποιο δικαίωμα γινόμαστε επικριτικοί όταν η ίδια μας η φύση μας οδηγεί στην εντροπία. “Καταδικασμένα ατελή όντα αναζητούν όμοια τέλεια”, θα ήταν η συλλογική αγγελία σε μια παγκόσμια εφημερίδα γνωριμιών.

Γίνε τέλειος για να σε ερωτευτώ ή για να σε κάνω κολλητή παρέα και να μην πεθάνω! Για να μείνω τέλειος οργανισμός, τέλειος εγκέφαλος, τέλειος ψυχισμός, για πάντα! Που πας καραβάκι; Ε; Που πας; Ποια τελειότητα;

 

→ Η χαρά είναι στην ατέλεια του ΤΩΡΑ, στην άσχημη ομορφιά, στην άδοξη δόξα της δημιουργίας του ΜΑΖΙ! Του ατελούς μαζί που τελειώνει με κάποιον τρόπο, αλλά που πριν τελειώσει ΥΠΗΡΞΕ!

→ Η τελειότητα υπάρχει στη ΥΠΑΡΞΗ! Στη ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ! Στο ΑΓΓΙΓΜΑ! Στο ΠΑΡΕ-ΔΩΣΕ!

→Η τελειότητα υπάρχει στον πόνο της προσπάθειας! Στην αποτυχία! Στον περιορισμένο χρόνο! Στην ευαλωτοτητα! Στο κλάμα! Δεν θέλω να είμαι τέλεια! Θέλω να ΑΝΗΚΩ! Και αν ανήκω με ατελή τρόπο, αυτό είναι τέλειο!

⇒ Και εγώ είμαι άνθρωπος! Άνθρωπος που θα πεθάνει. Αλλά που πριν θα έχει ΖΗΣΕΙ!