Ξέρεις… ένα από τα εντονότερα στοιχεία της δουλειάς μου είναι οι συναισθηματικές μεταπτώσεις!
Μην το ακούς τόσο εύκολα, γιατί πρέπει να τις διαχειριστείς διαφορετικά σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.
Καλώς ή κακώς μεταφέρω πολύ κόσμο και είμαι αυτόπτης μάρτυρας καταστάσεων που πραγματικά με καθηλώνουν! Πολύ δε περισσότερο, όταν συμμετέχω κι εγώ!
Πατησίων Παρασκευή μεσημέρι περίπου 12.40 — η ώρα έχει την αξία της — με σταματά ένα ζευγάρι!
• Εκείνη μελαγχολική και μουντή. Αυτός κρατάει τη βαλίτσα της και της ανοίγει την πόρτα. Είναι εκείνη η στιγμή που σταματούν όλα και δεν υπάρχει τίποτα γύρω! Κάθεται στο πίσω κάθισμα δίπλα της και της δίνει ένα φιλί ψιθυρίζοντας κάτι και κοιτώντας την έντονα στα μάτια. Εκείνη δεν αντέχει και βουρκώνει. Η πόρτα κλείνει και έρχεται στο παράθυρο μπροστά μου λέγοντας: «Να την πας στα ΚΤΕΛ του Κηφισσού. Και προσοχή στο δρόμο!».
Χαμογέλασα συγκρατημένα σεβόμενος τη στιγμή. Έχει τύχει πολλές φορές στο αεροδρόμιο ή σε λιμάνια σε στιγμές αποχωρισμού να γίνεσαι ένα με το συμβάν. Να νιώθεις την έκρηξη της απομάκρυνσης.
Άσχημο. Βαρύ… Ξεκινάω και καταλαβαίνω ότι το κλίμα είναι βαρύ και δεν υπάρχει λόγος να πούμε κάτι. Απλά ρωτάω τι ώρα φεύγει το λεωφορείο. Εκείνη μου απαντάει κοφτά: «Στη 13:00».
Αρκετά μέτρα πιο κάτω το κόκκινο φανάρι θα σταματήσει τη ροή του δρόμου κι από τον καθρέφτη του συνοδηγού διακρίνω εκείνον να τρέχει προς το αυτοκίνητο! Άναψε πράσινο, αλλά δεν ξεκίνησα. Άνοιξε την πόρτα με ένταση και κάθισε δίπλα της! «ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ… ΘΑ ΕΡΘΩ ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ!».
Να! Είναι εκείνες οι φορές που καταλαβαίνεις κι εσύ ότι όσο σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχει συναίσθημα, θα εξακολουθούν να υπάρχουν όμορφες στιγμές…
• Ήταν γι’ αυτούς ακόμα και τα τελευταία δεκαπέντε λεπτά ότι πιο σημαντικό να είναι μαζί!
• Να απορροφήσουν το κάθε δευτερόλεπτο μέχρι τη φυγή, τον αποχωρισμό…
• Ήξερα ότι μπορούσα να προλάβω άνετα μέχρι τη 13:00!
• Tότε ρώτησα τι ώρα είναι το επόμενο λεωφορείο.
• Παίρνοντας την απάντηση «στις 16:00», χαμογέλασα …
Ξεκίνησα μια διαδρομή διακριτικά ανορθόδοξη, μα εκείνοι δεν το αντιλήφθηκαν, γιατί απλά τα μάτια τους ήταν κολλημένα μεταξύ τους… Δεν είχαν καμία άλλη αίσθηση!
Τότε αποφάσισα ότι θα έπρεπε να χάσουμε το λεωφορείο! Κανείς δεν κέρδισε κάτι φεύγοντας τρεις ώρες πριν, αλλά γαλήνεψε το μέσα του κερδίζοντας τρεις μαζί…
Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω! Όταν τους άφησα, μου χαμογέλασαν κι έφυγα.
• Ξέρεις… όσο θα συνεχίσουμε να λειτουργούμε, για να υπάρχουν τέτοιες στιγμές στους ανθρώπους, τόσο θα υπάρχει έδαφος, για να αρωματίζουμε τις ζωές μας με το πιο όμορφο συναίσθημα!
